Τάραξε, ομολογουμένως, τα νερά στο ΚΙΝΑΛ – ΠΑΣΟΚ η νέα υποψηφιότητα του παγκοσμίου ηγέτη Γιώργου Παπανδρέου, γνωστού και ως ΓΑΠ, και οι αντιπαλότητες και οι αντιπαραθέσεις εκδηλώνονται σε όλα τα επίπεδα από τους υποστηρικτές και τους πολέμιους του.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμφίβολα έχει η περίπτωση του χώρου της διανόησης, της επιστήμης και του πνεύματος, όπου τις τελευταίες ημέρες είχαμε την δημόσια αρθρογραφία ενός Αλιβιζάτου, ομότιμου καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Γιάννη Αναστασίου, εκ περιτροπής δημοσιογράφου – πολιτευτή Μαγνησίας, πτυχιούχου Σχολής του Ανοιχτού Πανεπιστημίου (σαν να λέμε δηλαδή που πας ρε Αλιβιζάτε; που πας;)
Ο Αλιβιζάτος, λοιπόν, ενδεχομένως και γιατί δεν είχε ενημερωθεί για την αλλαγή στρατοπέδου του Αναστασίου (κατά το κοινώς λεγόμενο κωλοτούμπα) που εγκατάλειψε την προοπτική της αναγέννησης με τον Ανδρουλάκη και προσχώρησε στο θαύμα της νεκρανάστασης με τον ΓΑΠ, αρθρογράφησε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ και τι έγραψε;
«Έχοντας κερδίσει τις εκλογές του 2009 με συνθήματα όπως το περίφημο ”λεφτά υπάρχουν”, ο Παπανδρέου ήταν μοιραίο να βρεθεί ως πρωθυπουργός εκτός τόπου και χρόνου. Δεν αναφέρομαι στο καταστροφικό πεντάμηνο της αδράνειας (Οκτώβριος 2009-Φεβρουάριος 2010) όσο στην περίοδο που ακολούθησε. Ασφαλώς και η κρίση που αντιμετώπιζε τότε η χώρα ήταν χωρίς προηγούμενο, η Ευρώπη άργησε πολύ να αντιδράσει και η τότε αξιωματική αντιπολίτευση έδινε με τα ”Ζάππεια” ρεσιτάλ ανευθυνότητας. Ωστόσο, η χαοτική πρωθυπουργία Παπανδρέου, με τα ατέλειωτα υπουργικά συμβούλια, τις αδικαιολόγητες καθυστερήσεις και το μισό ΠΑΣΟΚ να υπονομεύει τα μέτρα που έπαιρνε το άλλο μισό, οδήγησαν στην πλήρη απαξίωση του φθινοπώρου του 2011. Αρκεί κανείς να θυμηθεί όσα καταμαρτυρούσε στους υπουργούς της κυβέρνησης Παπανδρέου ο Χρήστος Παπουτσής, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ τότε, για να αντιληφθεί πόσο λίγο έλεγχε ο Παπανδρέου ακόμη και τους δικούς του ανθρώπους. Δεν υπάρχουν πειστικότερες ενδείξεις για τη σύγχυση που επικρατούσε στο μυαλό του Παπανδρέου τότε από την τραγελαφική απόπειρα διεξαγωγής δημοψηφίσματος, τη συνάντηση των Καννών και την παρ’ ολίγο ”θεσμική” πρωθυπουργία… Πετσάλνικου. Και όλα αυτά με φόντο τους νεκρούς της Μαρφίν, τους αγανακτισμένους τής πάνω και της κάτω πλατείας και τη χωρίς προηγούμενο έξαρση της βίας. Ήταν φυσικό κατόπιν αυτού το κενό να το εκμεταλλευτούν ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή, τα εκλογικά ποσοστά των οποίων ακριβώς τότε εκτινάχθηκαν».
Και για την υποψηφιότητά του;
«Δεν θα αναφερθώ στην άκομψη -για να μη τι χείρον είπω- εικόνα τού να ανταγωνίζεσαι με ανθρώπους περίπου συνομηλίκους με τα παιδιά σου. Ούτε στον σχεδόν καιροσκοπικό χαρακτήρα μιας υποψηφιότητας που υποβλήθηκε μόνον όταν η εν ζωή τότε ακόμη πρόεδρος ανήγγειλε ότι δεν θα διεκδικήσει για λόγους υγείας. Με ενοχλεί, τουναντίον, η άρνηση του Παπανδρέου να παραδεχτεί έστω και ένα λάθος από την πολύχρονη θητεία του. Με ενοχλεί, με άλλα λόγια, η νοοτροπία ότι η ελληνική κοινωνία του χρωστάει απλώς και μόνον επειδή λέγεται Παπανδρέου και γι’ αυτό θα πρέπει να τον ψηφίσει. Όμως, μια υποψηφιότητα που αποβλέπει μόνο, ή κυρίως, στην αυτοδικαίωση δεν δικαιολογείται. Γιατί είναι ιδιοτέλεια».
Τι απάντησε ο τιτάνας του πνεύματος και της πολιτικής κατατροπώνοντας τον Αλιβιζάτο; Διαβάστε και θα(υ)μάστε:
«Η υποψηφιότητα του Γιώργου Παπανδρέου δημιουργεί συνθήκες αναδιάταξης των συσχετισμών στην μεγάλη δημοκρατική παράταξη, προσδίδοντάς της παράλληλα, συγκεκριμένο προοδευτικό περιεχόμενο που είναι και το ζητούμενο»,
Σαφής, λιτός μεστός μηνυμάτων όπως πάντα….
