Τα τελευταία 16 χρόνια υπάρχει μια εκπομπή που έχει γίνει συνώνυμο της τηλεοπτικής ψυχαγωγίας και δεν έχει αφήσει περιθώριο σε καμία άλλη να επιβιώσει.
Το Στην Υγειά Μας βρίσκεται εδώ και μια 5ετία σχεδόν στον ΣΚΑΪ, πριν ήταν στον Alpha, αλλά μέχρι να κλείσει η ΕΡΤ το 2013, ανήκε εκεί, από εκεί είχε ξεκινήσει. Κι έμελλε τόσα χρόνια μετά στην – δυστυχώς – κρατική τηλεόραση να στηθεί μια εκπομπή που είναι πολύ πιο απολαυστική από το Στην Υγειά Μας όπως έχει γίνει τα τελευταία χρόνια.
Παρόλο που η ΕΡΤ έχει το Στα Τραγούδια Λέμε Ναι που έγινε πρώτο «χαλίφης» στη θέση του «χαλίφη», είναι μια άλλη εκπομπή αυτή που με τον τρόπο της έχει κερδίσει τον σεβασμό και την προτίμηση του κοινού, όχι τόσο τηλεοπτικά, αλλά μέσα από τις διαθέσιμες ψηφιακές πλατφόρμες.
Το Μουσικό Κουτί, περί ου ο λόγος, είναι από τις περιπτώσεις που έρχονται αναπάντεχα και κουμπώνουν τόσο ιδανικά με το timing, τις περιστάσεις, όλες τις παραμέτρους, που αναρωτιέσαι αν τελικά είναι αποτέλεσμα ομαδικών συμπτώσεων ή μια συνταγή που η αυτοπεποίθηση των δημιουργών της αρκεί για να φέρει την αποθέωση.
Γιατί αποθέωση αξίζει αυτό που έχουν καταφέρει ο Νίκος Πορτοκάλογλου και η Ρένα Μόρφη, δύο καλλιτέχνες με όλη τη σημασία της λέξης, ο καθένας από διαφορετική γενιά, που ένωσαν τις διαφορετικές τους καταβολές και επιδράσεις, εκμεταλλεύτηκαν τις γνωριμίες και παρέες που έχουν κάνει, αλλά και τη συγκυρία της πανδημίας, και έδωσαν σε καλλιτέχνες φιμωμένους εδώ και ένα χρόνο, τον χώρο για να εκφραστούν με τη μουσική.
Κάθε εκπομπή στο Μουσικό Κουτί επιφυλάσσει υπέροχες συμπράξεις, όπως το τρίο Νικολόπουλου-Διονυσίου-Καραπατάκη ή το ντουέτο Πασχαλίδη-Νέγκα. Ή ο ακόμα πιο υπέροχος και σούπερ ταιριαστός συνδυασμός του Μανώλη Φάμελλου με την Πένυ Μπαλτατζή.
Αυτό που προσωπικά μας αρέσει και θεωρούμε ως ειδοποιό διαφορά σε σχέση με το Στην Υγειά Μας, είναι ότι πέραν του διαφορετικού κλίματος συναισθημάτων και μελωδιών που προσφέρει, είναι ατόφια μουσικό. Δεν έχει δηλαδή τις τόσες πολλές διακοπές για κουβέντα.
Παράλληλα, παράγει και ενδιαφέρουσες συνεργασίες, με κάποιες εκτελέσεις τραγουδιών, κάποιες διασκευές να αξίζουν να γίνουν μέρος ενός άλμπουμ και να παίζονται στα ραδιόφωνα.
Αξίζουν τα συγχαρητήρια στον Πορτοκάλογλου και τη Μόρφη που δεν υποδύονται τους παρουσιαστές, ούτε προσπαθούν κάτι πέρα απ΄αυτό που είναι. Τον εαυτό τους συνεισφέρουν στην εξίσωση της εκπομπής και αυτό αποδεικνύεται ως το πρέπον.
Η Μόρφη για παράδειγμα, φαίνεται και είναι ένα πλάσμα που έχει τρομερό σεβασμό και αναγνώριση προς τους άλλους μουσικούς, διακρίνεται από ταπεινότητα και απ΄αυτά ορμώμενη διατηρεί μια πιο διακριτική παρουσία, ενώ την ίδια στιγμή ο Νίκος Πορτοκάλογλου, εμπειρότερος μουσικά μα κι αυτός δοκιμάζεται πρώτη φορά σε παρουσίαση εκπομπής, δεν της παίρνει καθόλου από τον ισότιμο χώρο που της αξίζει.
Είναι κι αυτό ένα κομμάτι που αξίζει να αναδειχθεί, ότι δηλαδή δύο άνθρωποι σέβονται ο ένας τα όρια του άλλου, δεν απορροφούν κομμάτι του χώρου τους και πρωτίστως φροντίζουν για τον έτερο παρά για τους εαυτούς τους.
Σίγουρα η κατάσταση της πανδημίας ωφέλησε αρκετά το Μουσικό Κουτί για να αναδειχθεί. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη τόσο αξιόλογη προσπάθεια της ΕΡΤ για μια μουσική εκπομπή τα τελευταία χρόνια. Απλώς τα προηγούμενα ελάχιστοι έδιναν σημασία. Είναι έτσι η φετινή συγκυρία, σε συνδυασμό με την άνοδο του ERTFlix και των επενδύσεων σε μυθοπλασία, που προσέλκυσαν κοινό και το Μουσικό Κουτί έγινε η αγαπημένη συνήθεια σε χρόνο dt.
