Η Δικαιοσύνη για άλλη μια φορά αποδείχθηκε αντάξια της ύψιστης αποστολής της, που μεταξύ άλλων είναι η προστασία του πολίτη από λάθη, αστοχίες ή – το χειρότερο – αυθαιρεσίες της εξουσίας και των μηχανισμών της, όπως στην περίπτωση της απόπειρας φορο-εξόντωσης του Δημάρχου Βόλου, Αχιλλέα Μπέου, στον οποίο ετσιθελικά η εφορία είχε επιβάλλει πρόστιμο 1,8 εκατομμυρίων ευρώ !
Όπως είναι ήδη γνωστό το Διοικητικό Εφετείο Λάρισας, στο οποίο ο κ. Μπέος προσέφυγε, απέρριψε την όλη διαδικασία ως ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ και μάλιστα διέταξε την επιστροφή του παραβόλου, που είναι ένα σημαντικό χρηματικό ποσό.
Και όσο και αν η δικαίωση του Δημάρχου Βόλου αναμφίβολα είναι ένα θετικό γεγονός, στη λογική που στην εισαγωγή του σχολιασμού μας σημειώσαμε, είναι προφανές ότι τέτοια γεγονότα δεν πρέπει να κλείνουν έτσι εύκολα. Και εξηγούμαστε:
Κάποιοι, πολιτικοί ή υπηρεσιακοί παράγοντες της αρμόδιας υπηρεσίας, με βάση τη δικαστική απόφαση, όχι απλώς δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους, αλλά παρ ολίγο να εξοντώσουν οικονομικά και κοινωνικά έναν άνθρωπο. Έτυχε (;) να είναι ο Αχιλλέας Μπέος, θα μπορούσε να είναι ο οιοσδήποτε άλλος. Ιδιαίτερα μάλιστα αν η δίωξη, γιατί περί τέτοιας πρόκειται, δεν έγινε με λανθασμένα στοιχεία και κακές εκτιμήσεις, αλλά από πιθανό δόλο, που εύλογα κανείς θα μπορούσε να υποθέσει, με βάση την προϊστορία κατά του Δημάρχου Βόλου.
Τώρα, λοιπόν, δεν θα πρέπει η υπόθεση να ερευνηθεί, τουλάχιστον ως προς την ύπαρξη δόλου και σκοπιμότητας, για να διαπιστωθεί αν υπάρχουν ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί; Και επειδή βέβαια θα ήταν εξοργιστικά αφελής όποιος θα πίστευε ότι μια τέτοια έρευνα θα μπορούσε να γίνει αυτεπάγγελτα, στο πλαίσιο της προστασίας των δικαιωμάτων του Πολίτη, από τα εντεταλμένα όργανα της Πολιτείας, είναι πλέον πιθανό ο ίδιος ο κ. Μπέος να προσφύγει κατά όσων είτε ακουσίως είτε εκουσίως επιχείρησαν να τον εξοντώσουν. Για να δούμε ποια συνέχεια θα έχει η υπόθεση, αφού η λαϊκή ρήση «γελάει καλύτερα, όποιος γελάει τελευταίας» είναι παγκόσμια και διαχρονική αλήθεια
