Δύο άνθρωποι που έζησαν, δούλεψαν, μεγάλωσαν οικογένεια και έγραψαν τη δική τους ιστορία ζωής, σήμερα ζουν ξεχασμένοι. Εδώ και τέσσερις εβδομάδες παραμένουν στο «Αχιλλοπούλειο» Νοσοκομείο Βόλου, όχι επειδή είναι άρρωστοι, αλλά γιατί δεν έχουν πού αλλού να πάνε.
Οι γιατροί έχουν υπογράψει το εξιτήριο, όμως κανείς δεν τους περιμένει. Οι συγγενείς τους, σύμφωνα με πληροφορίες , παραμένουν άφαντοι.
Ετσι, παραμένουν νοσηλευόμενοι στον Παθολογικό Τομέα του Νοσοκομείου Βόλου, όχι πια ως ασθενείς, αλλά ως άνθρωποι χωρίς προορισμό. Η κοινωνική υπηρεσία του νοσοκομείου και η διοίκηση αναζητούν εδώ και μέρες λύση. Τα δύο γηροκομεία της περιοχής, σε Βόλο και Κανάλια, είναι ήδη υπερπλήρη, ενώ άλλες δημόσιες δομές φιλοξενίας ηλικιωμένων δεν υπάρχουν.
Οι προσπάθειες επικοινωνίας με συγγενείς αποβαίνουν άκαρπες, και κάθε μέρα που περνά, η μοναξιά των δύο ηλικιωμένων βαθαίνει. Καλά πληροφορημένες πηγές λένε πως οι δύο ηλικιωμένοι λαμβάνουν σύνταξη, όπερ σημαίνει ότι η φιλοξενία τους σε οποιαδήποτε δημόσια δομή όπως π.χ. ένα γηροκομείο, μπορεί να καλυφθεί από τον ασφαλιστικό τους φορέα.
«Τους φροντίζουν, αλλά δεν είναι αυτό που χρειάζονται» Είναι άνθρωποι που απλώς δεν έχουν πού να πάνε», υπογράμμισε νοσηλεύτρια στο Αχιλλοπούλειο. «Κάνουμε ό,τι μπορούμε, τους φροντίζουμε, αλλά η αλήθεια είναι πως το νοσοκομείο δεν είναι σπίτι. Χρειάζονται αγάπη, παρουσία, φροντίδα, όχι απλώς ένα κρεβάτι».
Οι δύο ηλικιωμένοι, αν και σταθεροί στην υγεία τους, δεν έχουν κανέναν να τους επισκεφθεί. Κοιτούν έξω από το παράθυρο, με βλέμμα που ζητά απαντήσεις. Περιμένουν όχι τον γιατρό, αλλά κάποιον δικό τους. Και όσο οι μέρες περνούν, το νοσοκομείο μετατρέπεται για εκείνους στο σπίτι τους.
Τα δύο παραπάνω περιστατικά δεν είναι τα μοναδικά. Ειδικότερα μετά την πανδημία του κορονοϊού έχει παρατηρηθεί αρκετοί ηλικιωμένοι να «εγκαταλείπονται» στις κλινικές. Στις περισσότερες των περιπτώσεων πρόκειται για περιστατικά κοινωνικά, δηλαδή άτομα που δεν έχουν σύνταξη ή άλλους πόρους για να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες διαβίωσης.
Πηγή: ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ
