Στις 21 Ιουνίου του 2024 το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Λάρισας καταδίκασε σε φυλάκιση τριών ετών και πέντε μηνών έναν επιχειρηματία στον Βόλο για το αδίκημα της κατάχρησης ανηλίκου σε ασέλγεια και της προσβολής γενετήσιας αξιοπρέπειας με θύμα πρόσωπο που εξαρτάται εργασιακά από τον δράστη.
Το δικαστήριο τότε είχε απαλλάξει τον επιχειρηματία για πράξεις που έγιναν εκτός του πλαισίου της σχέσης εμπίστευσης δηλαδή στην ουσία για πράξεις που τελέστηκαν εκτός του κομμωτηρίου όπου έκανε την πρακτική της η ανήλικη.
Ωστόσο το E’ Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου αναίρεσε την απόφαση του Εφετείου ως προς το απαλλακτικό μέρος αυτής και παρέπεμψε την υπόθεση για νέα συζήτηση στο ΜΟΕ Λάρισας για το χρονικό διάστημα από τον Φεβρουάριο του 2018 έως τον Σεπτέμβριο του 2018 οπότε και φέρεται να τελέστηκαν οι πράξεις για τις οποίες απαλλάχθηκε ο κατηγορούμενος.
Το δικαστήριο έγινε τελικά σήμερα και καταδίκασε τον κατηγορούμενο για τις συγκεκριμένες πράξεις σε ποινή φυλάκισης τεσσάρων ετών και δύο μηνών με αναστολή και υπό τον όρο της μη προσέγγισης της παθούσας.
Ποιες ήταν όμως οι πράξεις για τις οποίες καταδικάστηκε αρχικά ο κατηγορούμενος τον περασμένο Ιούνιο;
Η σύμβαση μαθητείας του 2017
Η υπόθεση ξεκινά τον Οκτώβριο του 2017 όταν η ανήλικη ηλικίας τότε 15 ετών και 10 μηνών πήγε μαζί με τον πατέρα της στην επιχείρηση του κατηγορουμένου, προκειμένου να ζητήσουν από αυτόν να κάνει η ανήλικη την πρακτική της άσκηση εκεί ως μαθήτρια της ΕΠΑΣ ΟΑΕΔ Βόλου.
Για τον λόγο αυτό υπογράφηκε στις 25-10-2017 σύμβαση μαθητείας, στην οποία σύμβαση, αν και δεν αναγράφεται η ακριβής ηλικία της ανήλικης μαθητευόμενης, αναφέρεται το όνομα του πατέρα της ως κηδεμόνα αυτής και υπογράφουν ως συμβαλλόμενοι η ανήλικη, ως μαθητευόμενη, ο πατέρας της (ως κηδεμόνας) και ο κατηγορούμενος ως εργοδότης.
Σύμφωνα με το κατηγορητήριο οι πράξεις της κατάχρησης και της προσβολής γενετήσιας αξιοπρέπειας διήρκησαν από τον Δεκέμβριο του 2017 έως τον Σεπτέμβριο του 2018 ωστόσο το ΜΟΕ τον Ιούνιο του 2024 καταδίκασε τον κατηγορούμενο μόνο για δύο γενετήσιες πράξεις που έγιναν στην επιχείρησή του και σε ξενοδοχείο στην Αθήνα στο πλαίσιο σεμιναρίου που θα παρακολουθούσαν και τον απάλλαξε για τις γενετήσιες πράξεις που έγιναν σε άλλους χώρους όπως στο σπίτι του καθώς σύμφωνα με την απόφαση έκρινε πως «δεν δύναται να στοιχειοθετηθεί η αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος αυτού, από τη στιγμή που οι συνευρέσεις του κατηγορουμένου με την ανήλικη γινόταν εκτός του επιχείρησης και σε ώρες που είχε τελειώσει η εργασία της και εκπαίδευσή της και συγκεκριμένα γινόταν μεσημεριανές είτε βραδινές ώρες, αφού προηγουμένως η ανήλικη είχε τελειώσει την εργασία και είχε επιστρέψει στην οικία της και συνεπώς δεν συντρέχει το στοιχείο της εμπίστευσης της ανήλικης στον κατηγορούμενο ως εργοδότη και εκπαιδευτή της».
Το Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου ωστόσο τον περασμένο Μάρτιο αφού έκανε δεκτή την αίτηση αναίρεσης του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου έκρινε πως το ΜΟΕ Λάρισας εσφαλμένα δέχθηκε ότι δεν συντρέχει το στοιχείο της αντικειμενικής υπόστασης της εμπίστευσης της ανήλικης στον κατηγορούμενο ως εργοδότη και εκπαιδευτή.
Έκρινε δηλαδή πως υπάρχει εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή του άρθρου 342 παρ. 1γ νΠΚ (Κατάχρηση ανηλίκων) και αυτό γιατί όπως αναφέρεται στην απόφαση του Ποινικού Τμήματος(αναρτητέα στο διαδίκτυο): «η από 25-10-2017 σύμβαση μαθητείας είχε διάρκεια από 27-10-2017 έως 30-06-2019, και δεν είχε επέλθει διακοπή αυτής το επίδικο χρονικό διάστημα τέλεσης των γενετήσιων πράξεων, από τον Φεβρουάριο 2018 έως και τον Σεπτέμβριο του 2018, ενώ μόνο η δεκτή γενόμενη με την προσβαλλόμενη απόφαση, διενέργεια των γενετήσιων πράξεων, το ανωτέρω χρονικό διάστημα, εκτός της επιχείρησης και σε ώρες που είχε τελειώσει η εργασία και εκπαίδευσή της, και συγκεκριμένα μεσημεριανές είτε βραδινές ώρες, αφού προηγουμένως η ανήλικη είχε τελειώσει την εργασία και είχε επιστρέψει στην οικία της, δεν αναιρεί την ύπαρξη της μη διακοπείσας σύμβασης μαθητείας, που θεμελιώνει τη σχέση εμπίστευσης και καθιστά το δράστη ενεργητικό υποκείμενο τέλεσης του αδικήματος, εφόσον καθ’ όλη τη διάρκεια της σύμβασης μαθητείας διατηρεί «εν παντί τόπω και χρόνω» την ιδιότητα του προσώπου στο οποίο οι γονείς εμπιστεύθηκαν την ανήλικη για εκπαίδευση και εργασία, ο δε δράστης, καταχρώμενος αυτήν ακριβώς την εμπιστοσύνη παρέπεισε την ανήλικη να τον ακολουθεί στην οικία του και να συνευρίσκεται ερωτικά μαζί του επανειλημμένα, ενώ η φαινομενική ανώριμη συναίνεση της ανήλικης σε αυτό είναι νομικά αδιάφορη».
Στο δικαστήριο σήμερα οι διάδικοι δεν διαφοροποιήθηκαν στους ισχυρισμούς τους σε σχέση με την δίκη του περασμένου Ιουνίου. Ο κατηγορούμενος παραδέχτηκε ότι είχε ολοκληρωμένη σχέση με την ανήλικη επισημαίνοντας ωστόσο πως δεν γνώριζε την πραγματική της ηλικία. «Αν γνώριζα ότι ήταν ανήλικη δεν υπήρχε ούτε μια στο εκατομμύριο να κάνω κάτι» ανέφερε προσθέτοντας πως η παθούσα του είχε πει ότι τελείωσε το Λύκειο και πως ο ίδιος δεν κοιτούσε τις συμβάσεις εργασίας.
Στην αγόρευση του ο εισαγγελέας αρχικά στάθηκε στο νομικό ζήτημα επισημαίνοντας απόφαση του Αρείου Πάγου του 2011 η οποία έρχεται σε αντίφαση με την απόφαση του ίδιου δικαστηρίου για την δίκη του 2024 ως προς την σχέση της εμπίστευσης. Στη συνέχεια προχώρησε στην ουσία της υπόθεσης αναφέροντας πως ο κατηγορούμενος γνώριζε ότι η παθούσα ήταν ανήλικη και είχαν ολοκληρωμένη σχέση με την ύπαρξη συναίνεσης. Στο τέλος πρότεινε την ενοχή του με το ελαφρυντικό του πρότερου σύννομου βίου και της καλής συμπεριφοράς μετά την πράξη με το δικαστήριο να συντάσσεται ως προς την ενοχή αλλά να απορρίπτει το τελευταίο ελαφρυντικό.
Να σημειωθεί πως το ελαφρυντικό του πρότερου σύννομου βίου είχε αναγνωριστεί στο πρωτόδικο δικαστήριο. Ως προς την ποινή το δικαστήριο, επέβαλλε ποινή φυλάκισης τεσσάρων ετών και δύο μηνών με αναστολή και υπό τον όρο της μη προσέγγισης της παθούσας.
Στην ουσία η ποινή ήταν ελαφρώς μικρότερη της πρωτόδικης (4.5 έτη) που επιβλήθηκε από το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Λάρισας τον Ιανουάριο του 2023.
Πηγή: larissanet.gr
