Μπορεί ο ΠΑΟΚ να «καιγόταν» για αποτέλεσμα, ωστόσο, βάσει της εικόνας του α΄ημιχρόνου ο Παναθηναϊκός είναι εκείνος που έβγαλε περισσότερο πάθος και τρεξίματα, μπλοκάροντας άψογα τους «ασπρόμαυρους» που έδειχαν να χωλαίνουν κυρίως στον κεντρικό άξονα, έχοντας ως βαρόμετρο τον εξαιρετικό Αλεξανδρόπουλο.
Με το… καλημέρα, οι «πράσινοι» θέλησαν να φορτώσουν την αριστερή πλευρά τους, «χτυπώντας» πάνω στην επιλογή του Φερέιρα να ρίξει ως φουλ μπακ τον Ροντρίγκο, έχοντας πάρει αυτοπεποίθηση και από την κλασσική ευκαιρία στο 13ο λεπτό της αναμέτρησης, με την καλοζυγισμένη σέντρα του Ζαγαρίτη για την κεφαλιά του Καμπετσή που δεν βρήκε στόχο.
Απεναντίας, οι γηπεδούχοι αδυνατούσαν να βρουν χώρους απέναντι σε έναν πολύ καλά απλωμένο και οργανωμένο Παναθηναϊκό που πίεζε ασφυκτικά και οδηγούσε τον ΠΑΟΚ σε μακρινές μπαλιές από την τριπλέτα της άμυνας που δεν είχαν καμία τύχη και δεν δημιούργησαν επικίνδυνες συνθήκες μπροστά από την εστία του Διούδη.
Το 0-0 οδήγησε τις δύο ομάδες στα αποδυτήρια για την ανάπαυλα του ημιχρόνου, με τους παίκτες του Γιώργου Δώνη να ανταποκρίνονται άψογα στο πλάνο του, την ώρα που ο προβληματισμός βάραινε περισσότερο τον Αμπέλ Φερέιρα με φόντο την επιλογή του να προχωρήσει εκ νέου σε… πειράματα.
Ήταν σαφές πως η έκβαση του παιχνιδιού στο β΄ημίχρονο θα κρινόταν εν πολλοίς από το πόσο ο Παναθηναϊκός θα άντεχε σε αυτούς τους ρυθμούς πίεσης, με τις εναλλακτικές λύσεις στα χέρια του Δώνη να είναι μετρημένες. Και όπως ακριβώς αναμενόταν, ο ΠΑΟΚ εμφανίστηκε πιο επικίνδυνος, δημιούργησε τις στιγμές του αλλά όσο περνούσε η ώρα φαινόταν πως η νευρικότητα και η απουσία καθαρού μυαλού δεν ήταν σύμμαχός του.
Χωρίς υπομονή στο παιχνίδι του, ο Δικέφαλος αναλώθηκε σε μακρινά σουτ χωρίς, όμως, αποτέλεσμα, κάνοντας αίσθηση μόνο στις καθυστερήσεις… Ο Παναθηναϊκός, όμως, έμεινε όρθιος και τα παιδιά των ακαδημιών του έφυγαν με το βαθμό της ισοπαλίας, βυθίζοντας ακόμη περισσότερο τον ΠΑΟΚ που μοιάζει βαριά «άρρωστος».
