Από τον Δήμαρχο Βόλου, κ. Αχιλλέα Μπέο έγινε η ακόλουθη δήλωση:
“Το θέατρο του παραλόγου δυστυχώς συνεχίζει τις παραστάσεις του στο χώρο της Δικαιοσύνης στον Βόλο, με μια δικαστή, ονόματι Μιχαηλίδου, που την έχασε το θέατρο και την «κέρδισε» η Δικαιοσύνη να πρωταγωνιστεί αρνητικά.
Η εν λόγω κυρία, με λαμπρές σπουδές στην υποκριτική τέχνη, συνέχισε να εκδηλώνει την εμπάθειά της στο πρόσωπό μου, επιβάλλοντάς μου ποινή 30 μηνών, με αναστολή, παρά την πρόταση του Εισαγγελέα για την αθώωση μου, για το βαρύ και ασυγχώρητο – προφανώς κατά την άποψή της – αδίκημα, να μην ανοίξω τα ταμεία της ΔΕΥΑΜΒ και να εκχωρήσω τα χρήματα των πολιτών του Βόλου και της ΔΕΥΑΜΒ στη γνωστή πια σε όλους μας ΕΡΓΗΛ. Όχι δικά μου χρήματα, αλλά χρήματα της πόλης και των πολιτών!
Για τους μη γνωρίζοντες η εν λόγω κυρία με έχει καταδικάσει και στο παρελθόν, απόντος του Συνηγόρου μου, σε 18μηνη φυλάκιση με στέρηση των πολιτικών μου δικαιωμάτων (!), παρεπόμενη ποινή που είχε καταργηθεί, μετά από μήνυση του γνωστού Αρχιμήδη, μια ποινή που φυσικά εξαφανίστηκε στο Εφετείο, όπου την υπόθεση εκδίκασαν δικαστές με ήθος, αξία και ακεραιότητα και παρά το γεγονός ότι κλήθηκε να την στηρίξει – φαντάζομαι εντελώς συμπτωματικά – ένας γνωστός ποινικολόγος του Βόλου (μαντέψτε ποιος, δεν είναι και δύσκολο). Όλα μπερδεύονται γλυκά (;) σε αυτή την πόλη…
Φυσικά και κατά της ποινής αυτής προσφεύγω στο Εφετείο, όπου ουδεμία αμφιβολία έχω ότι θα δικαιωθώ και πάλι, Το θέμα ωστόσο παραμένει τόσο ως προς την ηθική του διάσταση, όσο και προς την αντιστοίχισή του στο κοινό περί δικαίου αίσθημα, ιδιαίτερα όταν μία δικαστής επιπλήττει δημόσια και εν τέλει καταδικάζει έναν αιρετό γιατί αυτός είχε την αποκοτιά να μην υποκύψει σε πιέσεις και εκβιασμούς και να υπερασπιστεί το δημόσιο χρήμα, την λαϊκή περιουσία, από έναν εργολάβο που ο πιο μετριοπαθής χαρακτηρισμός που του έχει αποδοθεί από όλους είναι “ληστρικός”.
Ας μην ξεχνά η παρ’ ολίγον ιέρεια της Τέχνης ότι ακόμη και στο θέατρο και οι κριτικοί εν τέλει κρίνοντα. Είναι αρχή της Δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα: Οι κρίνοντες να κρίνονται… Αλλωστε ο σεβασμός κερδίζεται, δεν απαιτείται…”
