Όλοι γνωρίζουμε ότι οτιδήποτε υπάρχει γύρο μας μπορεί να μοιάζει
με κάποιο άλλο του είδους του, το ίδιο όμως είναι μοναδικό.
Όπως και ότι βλέπουμε, για παράδειγμα στον ουρανό ένα σύννεφο,
στην θάλασσα ένα κύμα, τα χρώματα του ήλιου, η ομορφιά ενός
λουλουδιού, την ίδια στιγμή είναι διαφορετικά για τον καθένα.
Εκατοντάδες χιλιάδες, δισεκατομμύρια άνθρωποι υπάρχουν μπορεί
να μοιάζουν μεταξύ τους ανατομικά, ποτέ όμως δεν θα βρεθεί κανείς
ίδιος με κάποιον άλλον.
Άλλωστε αυτή είναι και η βασική αρχή που διέπει τα πάντα της
Φύσης.
Σήμερα σε αυτή την ξεχωριστή για μένα επιστολή θα σας
απασχολήσω με την ανθρώπινη μοναδικότητα.
Κυρίως γιατί σαν οντότητα, οφείλουμε να ασχοληθούμε μαζί της.
Ευτυχώς !… Φανταστείτε να μην υπήρχε, τότε κάθε ένας από μας θα
μπορούσε να αντικατασταθεί από κάποιον άλλον ευτελίζοντας τις
ισορροπίες στις κοινωνικές σχέσεις.
Αιτία για αυτόν τον διάλογο η απώλεια της Μαίρης του ανθρώπου
που για 50 χρόνια ήταν κοντά μου σε κάθε στιγμή, καλή ή κακή, στις
χαρές και λύπες, στις επιτυχίες αλλά και αποτυχίες.
Για μένα ήταν η πραγματική μοναδικότητα, όχι μόνο όσο αφορά την
εικόνα, αλλά και στον τρόπο σκέψης, έκφρασής και συμπεριφοράς.
Αυτή η μοναδικότητα ήταν και η πραγματική αξία που μας συνέδεε
και ήταν αναντικατάστατη.
Είχε την ικανότητα να βιώνει και να εκφράζει
αισθητικές συγκινήσεις, ιδεώδη και συναισθήματα, επικουρούμενη
από την αίσθηση της ηθικής ευθύνης, αλλά και την δύναμη έτσι
απλά να αγαπά !….
Όπως και την ικανότητα να μπορεί να ιεραρχήσει ανάγκες κάθε
είδους αξιολογώντας τες.
Ακόμη δημιούργησε πολιτισμό σαν ταλαντούχα επιστήμονας, αλλά
και κυρίως μεγαλώνοντας τα δύο παιδιά της, ένα μοναδικό
πνευματικό δημιούργημα, που βασίζεται στα ανθρώπινα χαρίσματα,
μεταξύ των οποίων και το ξεχωριστό της συνείδησης.
Ταυτόχρονα ήταν απλός άνθρωπος, άξια νοικοκυρά, αρχόντισσα,
αξιοπρεπής αγωνίστρια ζωής.
Χωρίς να μαρτυρά το πρόβλημά της, με ξεχωριστό χαμόγελο και την
χαρακτηριστική αέρινη εμφάνισή της, δημιουργούσε συμπάθειες και
φιλίες.
Αρετές που την βοήθησαν εκτός των άλλων να κρατήσει μακριά της
τον θάνατο για 20 χρόνια.
Γράφοντας αυτές τις σκέψεις εκτός του ότι θεώρησα υποχρέωσή μου
να το κάνω για να την τιμήσω, ταυτόχρονα σε μια χρονική περίοδο
που οι άγραφες κοινωνικές αρχές τείνουν να εκλείψουν, έχω την
άποψη πως παραδείγματα του είδους πρέπει να προβάλλονται.
Η Μαίρη δίπλα μου ήταν η πραγματική καταξίωση της Γυναίκας, μια
καταξίωση που ήρθε αξιοκρατικά μόνη της και με έκανε να
αισθάνομαι περήφανος.
Για μένα το ότι αυτά τα 20 δύσκολα τελευταία χρόνια της ζωής της,
την βοήθησα μαζί με τα παιδιά μας, να παλεύει, να ξεχνάει, να
ονειρεύεται, να μην της λείπει τίποτα μέχρι την τελευταία μέρα….
Είναι ότι καλύτερο έχω κάνει!……
Τελειώνοντας….
Όταν έρχεται εκείνη η θλιβερή στιγμή που οι άνθρωποι χάνονται,
λίγο ως πολύ σε αυτούς που θα λείψουν μένει το παράπονο πως κάτι
ακόμη θα μπορούσαν να προσφέρουν που δεν πρόλαβαν ή γιατί
αδικήθηκαν από την αισχρή, αδηφάγα κοινωνική αναξιοκρατία ή
ακόμη από την τύχη.
Όντως είναι λίγο περίεργο σε μια Φύση που ο δημιουργός της
πρόβλεψε τα πάντα να λειτουργούν τέλεια, στο ανθρώπινο είδος που
θεωρείται το πιο εξελιγμένο από τα δημιούργημά του να υπάρχει
αυτή η Φαινομενική ατέλεια στο τέλος του ονείρου που λέγεται
ζωή!…..
Θα κάνω Μια Σκέψη !.. που αυτόματα παραπέμπει σε θεμιτή
αισιόδοξη εικασία, την πιο κάτω:
Διόλου απίθανο αυτή η δικαίωση κάπου αλλού να συντελείται. Λέτε;
