Μια ξεχωριστή δράση με τίτλο «Αντιμετωπίζοντας τη Βία: Από την ευαλωτότητα στην ενδυνάμωση» πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 31 Οκτωβρίου στον Ξενώνα Αστέγων Βόλου.
Αναλυτικά, σε σχετική ανακοίνωση, αναφέρονται τα εξής: «Επρόκειτο για μια πρωτοβουλία που δεν περιορίστηκε στις λέξεις, αλλά άγγιξε ψυχές, θύμισε αξίες και φώτισε δρόμους που οδηγούν ξανά στην αυτοπεποίθηση και την αξιοπρέπεια.
Στο πλευρό των φιλοξενούμενων και του προσωπικού στάθηκαν η πρόεδρος της Ελληνικής Μέριμνας Βόλου, Άρτεμις Παπανδρέου, και η αντιπρόεδρος και ψυχοθεραπεύ-τρια, κα Ξανθίππη Ρούσση.
Με απλότητα και ευαισθησία, μίλησαν για ένα θέμα που παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ: τη βία, σε όλες της τις μορφές — σωματική, ψυχολογική, λεκτική, κοινωνική.
Η παρουσία τους δεν ήταν τυπική. Ήταν ανθρώπινη. Ήταν μια χειρονομία βαθιάς κατα-νόησης προς εκείνους που παλεύουν καθημερινά να ξαναβρούν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους.
Η κ. Παπανδρέου άνοιξε τη συζήτηση με λόγια γεμάτα ευγένεια και πίστη στη δύναμη της συλλογικότητας, παρουσιάζοντας το έργο της Ελληνικής Μέριμνας Βόλου — ενός σωματείου που, εδώ και χρόνια, προσφέρει φως εκεί όπου περισσεύει η σκιά.
Έπειτα, η κ. Ρούσση πήρε τον λόγο. Με λόγο γλαφυρό και συμμετοχικό, μέσα από μια διαδραστική παρουσίαση, μίλησε για το πώς η βία μπορεί να κρύβεται πίσω από τη σιωπή, πίσω από ένα βλέμμα που αποφεύγει, πίσω από μια φωνή που δεν ακούγεται.
«Το πρώτο βήμα είναι να δεις, να αναγνωρίσεις, να πεις “ναι, αυτό συμβαίνει σε μέ-να”», είπε. «Το δεύτερο, και πιο γενναίο, είναι να ζητήσεις βοήθεια. Εκεί αρχίζει η αλ-λαγή».
Η έννοια της ενδυνάμωσης, όπως την παρουσίασε, δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα. Είναι η πράξη του να φροντίζεις τον εαυτό σου, να τον αγαπάς ξανά, να του δίνεις χώρο να σταθεί με αξιοπρέπεια.
Και μέσα από αυτή τη διαδικασία, το άτομο μεταμορφώνεται — από θύμα, σε φορέα δύναμης και αυτογνωσίας.
Οι φιλοξενούμενοι άκουγαν με προσοχή. Σιγά-σιγά, άρχισαν να μοιράζονται ιστορίες — μικρές και μεγάλες στιγμές που φανέρωναν πληγές, αλλά και θάρρος.
Η αίθουσα γέμισε με φωνές, όχι σιωπές. Με ερωτήσεις, με σκέψεις, με βλέμματα που έλεγαν «δεν είμαι μόνος».
