Αρθρο του Τάσου Γ. Καπουρνιώτη, Αρχιτέκτονα
Υπάρχουν Φορές που τα γεγονότα μας ωθούν να αμφιβάλουμε και να κάνουμε σκέψεις υπαρξιακές.
Αφορούν την θρησκεία, την αισθητική, την γεύση, την πολιτική και γενικά διαμορφωμένα κατεστημένα της καθημερινότητας που σιγά – σιγά γίνονται συνήθειες.
Συνήθειες που τείνουν να γίνουν επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές με συνέπεια, διαχρονικά να διαμορφώνουν και να επιβάλλονται στην ζωή και τον χαρακτήρα μας.
Θα μπορούσα να αναφερθώ στις πρόσφατες αισχρές πολιτικάντικες και ταυτόχρονα ξεδιάντροπες κυβερνητικές μεθόδους για την επίτευξη μιας ΝΟΘΕΥΜΕΝΗΣ και κόντρα στην θέληση των πολιτών, πλειοψηφίας.
Θα μπορούσα επίσης να αναφερθώ στην θρασύτατη παντελή έλλειψη αξιοπρέπειας, μερίδας αυτών που μας εκπροσωπούν στην βουλή, έχοντας καβαλήσει ένα προς απόσυρση πλαστικό καλάμ(άκ)ι .
Ακόμη στην επαίσχυντη συμπεριφορά του προέδρου της Δημοκρατίας, πρώτου (1ου) κατά το Σύνταγμα πολίτη (διακοσμητικού) της Χώρας, που δειλιάζοντας άνανδρα, απέφυγε να αντιμετωπίσει αυτούς που εκπροσώπευε σαν αρχηγός (Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης), αντιγράφοντας την ίδια συμπεριφορά του προηγούμενου προέδρου που και αυτός δείλιασε και δεν έκανε το καθήκον του (βλέπε παρέλαση Θεσσαλονίκης).
Συμπεριφορές που χρωματίζουν, δίνουν μορφή και ένα μίζερο και αναξιοπρεπή χαρακτήρα, στην Χώρα.
Ένα χαρακτήρα που υπάρχει κίνδυνος να γίνει τρόπος, συνήθεια και να μπολιάσει όλους μας.
Σε αυτή την επιστολή θα προσπαθήσω να περιγράψω αυτό που νομίζω πως είναι η αιτία όλων αυτών.
Άποψή μου πως ότι συμβαίνει το χρωστάμε, το οφείλουμε σε μας τους ίδιους που αποτελούμε αυτό που κάποιοι το ονομάζουν ΒΑΣΗ και άλλοι ΛΑΟ.
Είμαστε με λίγα λόγια (ακούσια ή ΟΧΙ) η γενεσιουργός αιτία, άλλωστε από την αρχαιότητα ο Πλάτων (427-347 π.Χ.) είχε πει: «Κάθε λαός είναι άξιος των ανθρώπων που τον κυβερνούν»-
Στην πόλη μας την χρονική περίοδο που διανύουμε, αυτή η λάθος (πιθανόν και θεμιτή) συμπεριφορά διαφαίνεται στις ενέργειες του τοπικού τμήματος, ενός σημαντικού για την Χώρα πολιτικού χώρου αυτού της Νέας Δημοκρατίας.
Θα κάνω λοιπόν την εισαγωγή κοινοποιώντας την σχετική επιστολή που έστειλα στον επικεφαλής του γραφείου Τύπου της Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Ζούλα, την επιλογή του οποίου έκανα για τους λόγους που γράφω σε αυτήν και που θα έχετε την δυνατότητα να διαβάσετε.
«Προς
Κωνσταντίνο Ζούλα
(το «Κύριος» το αποφεύγω, αφού έχει καταντήσει πρόσημο του κάθε ανάξιου υποκριτή)
Γεια σας!…..
Σας απευθύνομαι σαν τον επικεφαλής του γραφείου Τύπου της Νέας Δημοκρατίας και κυρίως γιατί έχετε αιτιολογήσει τον ρόλο σας με την δήλωση:
«σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή για τη χώρα έκανα ό,τι μπορούσα για να φύγει η χειρότερη κυβέρνηση που είχε η Ελλάδα από τη Μεταπολίτευση και μετά».
Δήλωση που φανερώνει πως ΔΕΝ είστε ένα απλό κομματικό στέλεχος και ότι δεν έχετε κατάλοιπα καμιάς αρρωστημένης παλαιοκομματικής κάστας.
Είμαι ο Αρχιτέκτονας Τάσος Γ. Καπουρνιώτης, μένω στον Βόλο και συχνά μου δίνεται η ευκαιρία να πηγαίνω σε άλλους τόπους (Χώρες κυρίως Ευρώπης) και κατασυνέπεια να μου δίνεται η δυνατότητα να έρχομαι σε επαφή με άλλους Λαούς, να γνωρίζω τις εκεί συνήθειες και συνθήκες διαβίωσης και να κάνω συγκρίσεις με τις εδώ.
Το τελευταίο το αναφέρω γιατί ζώντας σ΄αυτή την υπέροχη πόλη του Βόλου, δεν αντέχω να ζώ, να παρακολουθώ την μιζέρια, κυρίως πνευματική.
Έγραψα πιο πάνω ότι σας απευθύνομαι σαν μέλος της Ν.Δ.
Για μένα η Ν.Δ. δεν είναι κόμμα ούτε παράταξη, είναι ο χώρος που καλύπτει μια ιδεολογία και ένα τρόπο ζωής που έχω διαλέξει.
Δεν με ενδιαφέρουν λοιπόν οι Αρχηγοί, τα στελέχη κλπ., κλπ. αρκεί όλοι αυτοί να πρεσβεύουν και να υπηρετούν αξιοκρατικά την δίκαιη και σωστή λειτουργία της κοινωνίας αυτής της Χώρας.
Επομένως θεωρώ υποχρέωση να αναφέρω οτιδήποτε νομίζω πως θα βλάψει αυτό το σκεπτικό.
Πρώτα από όλα έχω την άποψη πως οι ενέργειες όλων που ανήκουν σαυτόν τον ιδεολογικό ΧΩΡΟ, πρέπει να τον τιμούν και να τον θωρακίζουν, κυρίως να μην τον εκθέτουν υστερόβουλα καλυπτόμενοι αλλά και εκμεταλλευόμενοι το ευρύ φάσμα υποστηρικτών ΤΟΥ.
Γράφω όλα αυτά κλέβοντας τον χρόνο σας…… ΓΙΑΤΙ:
Δεν είναι δυνατόν τοπικά κομματικά στελέχη να προτείνουν στους αρμοδίους του κόμματος και αυτοί να δέχονται, την υποστήριξη ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑΣ για τις επόμενες Δημοτικές εκλογές που η προϊστορία της δεν συνάδει με την Ν.Δ.
ΝΑΙ!. Αυτό συμβαίνει στον Βόλο…. αυτή την χρονική περίοδο, είναι λάθος κίνηση η Ν.Δ. να δηλώνει υποστήριξη της υποψηφιότητας για την διεκδίκηση της Δημαρχίας στις προσεχείς Αυτοδιοικητικές εκλογές από το ψηφοδέλτιο που ηγείται η Μηχανικός Νάνσυ Καπούλα.
Ενέργεια που έχει διχάσει τους Νεοδημοκράτες μεγάλο ποσοστό των οποίων είναι ΑΝΤΙΘΕΤΟ.
Ο λόγος: η διαχρονική συμπεριφορά μέλους του οικογενειακού περιβάλλοντος της υποψηφίου (πατέρα), που στο παρελθόν στις μεγάλες αυτοδιοικητικές μάχες του 2006, 2010 και 2014 στάθηκε απέναντι στις επιλογές της παράταξης!
ΝΑΙ υπάρχει το: «αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα» και συμφωνώ πως ΔΕΝ θα έπρεπε να ισχύει, στην προκειμένη όμως περίπτωση μιλάμε για ένα έκδηλο υπαρκτό δίδυμο συνεργασίας με την συνεχή παρουσία και δράση του υπο ΚΡΙΣΗ μέλους.
Πολλοί μιλούν για γελοιοποίηση της διαδικασίας, με ευθύνη του Προέδρου και της πλειοψηφίας της ΝΟΔΕ Μαγνησίας.
Σχόλια σαν: «ότι οι τοπικοί παράγοντες άγονται και φέρονται από παλαιοκομματικά στοιχεία και κομματικούς εγκάθετους του χθες, έχοντας απομακρυνθεί από τις αρχές για ένα κόμμα ανοιχτό, δημοκρατικό, που σέβεται όλες τις τάσεις και φωνές!» ακούγονται συχνά.
Χαρακτηριστική η δήλωση τοπικού στελέχους αναφερόμενου στις συγκεκριμένες ενέργειες, του τωρινού προέδρου της ΝΟΔΕ και των «κηδεμόνων του» (όπως τους αναφέρει):…«θα κατανοήσουν σύντομα ότι η κοινωνία και το κόμμα τρέχουν μπροστά, ενώ οι ίδιοι έχουν μείνει χρόνια πίσω, σαν αποκαΐδια μιας εποχής, που έσβησε!» ….
Μια ακατάλληλη λοιπόν χρισμένη επίσημα υποψηφιότητα, που σε πιθανή αποτυχία (σίγουρη) θα μετρήσει αρνητικά στο πρεστίζ της παράταξης αλλά και στην προσπάθεια πάταξης του κατεστημένου.
Ίσως μια ουσιαστική έρευνα στους απλούς της ΒΑΣΗΣ αλλά άμεσα ενδιαφερόμενους για ένα καλύτερο αύριο ψηφοφόρους (και όχι στους κ@μμ@τ@ρχ@ς), θα έπρεπε να έχει γίνει.
Μία από τις σπουδαιότερες βοήθειες πράξης, το γνωρίζετε πολύ καλά είναι η σωστή και έντιμη ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ… σε αυτό προσπαθώ να συμβάλω με την επιστολή αυτή.
Τα επαναλαμβανόμενα λάθη είναι ότι χειρότερο.
Ευχαριστώ!./ Να περνάτε Καλά!./ Τάσος Γ. Καπουρνιώτης – Αρχιτέκτονας»
Σκοπός της επιστολής αυτής ήταν να επισημάνω το πόσο σημαντική για την διοίκηση μιας παράταξης, είναι η σωστή και αξιοκρατική κεντρική αλλά και περιφερειακή στελέχωση.
Όσοι διαβάζετε τις επιστολές μου ξέρετε πως κάθε τόσο χρησιμοποιώ παρομοιώσεις, θέλοντας να κάνω πιο κατανοητό το σκεπτικό τους.
Σήμερα θα φέρω για παράδειγμα την κίνηση ενός οποιουδήποτε τροχοφόρου, όσο τεχνολογικά τέλειο και αν είναι το ίδιο, εξαρτάται πάντα από την σωστή κατάσταση και λειτουργία των κάθε είδους τροχών του.
Έτσι και μια ΠΑΡΑΤΑΞΗ προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς και στόχους της, έχει ανάγκη από την σωστή στελέχωση σε όλο το κοινωνικό φάσμα που καλύπτει και για το οποίο φροντίζει και ενδιαφέρεται.
Η εκπροσώπηση και η δράση της σε όλους τους τομείς δεν πρέπει να στηρίζεται σε άτομα με προσωπικές επιδιώξεις, άποψή μου ότι θα πρέπει να είναι κάτι σαν βιονική, δηλαδή κατ ομοίωση και επέκτασης της ίδιας.
Η εποχή των κ@μμ@τ@σκ@λ@ν και των για έμφαση και λάθος επιδίωξη καταξίωσης στελεχών, έχει περάσει (πρέπει).
Ο/οι παλιός/οί κομματάρχης/ες πρέπει να μείνει/ουν στο λεξικό σαν παράδειγμα είδους προς αποφυγήν.
Στις Αυτοδιοικητικές εκλογές, είναι ότι χειρότερο για μία παράταξη ο μονομερής χρησμός και υιοθεσία κάποιου υποψηφίου γιατί έτσι φαίνεται σαν μονοπώλιο και είναι επόμενο η επιτυχία αλλά και η πιθανή αποτυχία να αντανακλά στην ίδια.
Τελειώνοντας θα χρησιμοποιήσω κατασκευαστικό όρο:
Είναι επικίνδυνη ΑΣΤΟΧΙΑ για μια παράταξη, όταν ενώ καταξιωμένοι πολίτες, ιδεολογικά συνοδοιπόροι της, αποτελούν δυνατά ονόματα άλλου ψηφοδελτίου, αυτοί που νομίζουν ότι την εκπροσωπούν τοπικά, να χρήζουν μονόπλευρα κάποιον άλλο και μάλιστα αμφιλεγόμενο συνδυασμό.
Νομίζω πως η διαχρονική παρουσία του καθένα στην κοινωνία είναι και το διαπιστευτήριό του για όλα και κυρίως για αυτό που πρεσβεύει, άλλωστε αυτό είναι κάτι που τελικά γίνεται αντιληπτό στο ΕΥΡΥ ΚΟΙΝΟ.
Το κομματικό μάντρωμα είναι κάτι ξεπερασμένο, στην εποχή του διαδικτύου και της πληροφόρησης, ο εξαναγκασμός του «εκλέγειν» είναι άτοπος.
